Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee! Vandaag zijn we in Colombia: Spotgoedkoop, tropisch, geil en ruig, dus niet voor watjes

Eigenlijk wilde ik met pensioen gaan en mooi opdrogen in Colombia en niet in het gezapige Portugal. Maar ja, de mens wikt en de vrouw beschikt. Ik raakte op slag verliefd op het krankzinnige land toen ik nietsvermoedend terecht kwam bij het Carnaval de Negros y Blancos in het wonderschone zuidelijke stadje Pasto. Jawel, het carnaval der Negers en Blanken. 

Negers poederen zich dan wit met meel en de blanken doen een blackface. Nog een leuk detail: UNESCO beschermt het feest omdat het een Intangible Cultural Heritage of Humanity is. En wij met ons onschuldige kinderfeestje maar racistisch zijn volgens die gekke Sylvana van Jamaica en haar breiclubje: de VN-werkgroep voor Mensen van Afrikaanse Afkomst.  Cultuur is er sowieso zat in Colombia, zoals dit poëziefestival waar Jules optrad en zijn Oh Kut in het Spaans live werd vertaald door een kunstbroeder. Hilarisch! 

Qua cultuur is het immense domein van Pablo Escobar, Hacienda Napoles, is een absolute aanrader. De villa van Don Pablo, iets buiten Medellin, is helaas gesloopt en de uitbaters hebben van Hacienda Napoles een themapark van gemaakt, met obligate educatieve nonsens, wat zielige dieren en een speeltuin. De natuur is echter ontzagwekkend en precies het decor van Narcos. Wellicht kan een nakkie coke er ook geen kwaad, al is het moeilijk chillen tussen de honderden gillende Colombiaans kindjes die een dagje uit zijn. Ook leuk: Het Museum van de Inquisitie in Cartagena de Indias en aansluitend een literaire wandeling in de voetsporen van Gabriel Garciá Márquez. Gabo is voor Cartagena wat Connie Palmen voor Sint Odiliënberg is.

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee!

Toen ik besloot om na zes tropenjaren in Paraguay en Brazilië terug te keren naar het Avondland, deed ik eerst grondig onderzoek naar Zuid-Europese landen die in aanmerking kwam voor remigratie. Ik kwam met vijf honden, dat maakte het een extra uitdaging. De smerige roddel dat ik de poepertjes van mijn beessies vol had gepropt met coke, is overigens in de wereld geholpen door Volkskrant-columnisten die mij het licht in de ogen niet gunden (eentje lijkt op Bessie Turf, de andere op Mr. Ed, meer wil ik er niet over kwijt). 

Kinnesinne en broodnijd zijn immers de kurk waar literair Nederland op drijft. Dat bleek tijdens het Boekenbal waar de eregasten, influencer Bas Smit en zijn geweldige vrouw Nicolette van Dam, op de rode loper werden weggehoond door gevestigde schrijvers als Jan Mulder, Freek de Jonge en Kluun.

Pero bueno. Het werd uiteindelijk de Algarve, met Andalusië als goede tweede. Ik kom vaak in Andalusië (op een half uur rijden van mijn Villa Vischlugt) en het huren of kopen van een huis is daar inmiddels veel makkelijker en goedkoper dan in Portugal. Bovendien zijn de kosten van levensonderhoud (en vooral  diesel, elektriciteit, benzine en butaangas) een stuk lager in Andalusië.  

Ik ken de Costa del Sol en de Costa de la Luz op mijn duimpje, zeker na de bestseller Costa del Coke die ik samen met mijn maatje Ivo Teulings schreef. Teulings woont in het geweldige Málaga, daar kom ik zo op terug. Ik ben gek op Spanje maar altijd weer dolblij als ik over de Guadiana-brug terug zoef naar de Algarve. Eindelijk geen prikkels meer! In Andalusië is het alle dagen feest, het barst er van de lekkere wijven (en kerels, als je er van houdt), en het lijkt wel of de Spanjolen alleen maar slapen na het middagmaal. Als ik daar was gaan wonen, was ik nu dood en dat zeg ik niet om een soort goedkope versie van Rimbaud uit te hangen. 

Ik heb een paar keer overwinterd in Benidorm en daar begint het eerste happy hour al om 9 uur ‘s morgens. Op elk moment van de dag is het ergens in die stad happy hour. Iedere Nederlandse vent met overgewicht  en een minderwaardigheidscomplex moet overigens beslist naar Benidorm emigreren: een rondje over de Playa de Poniente en hij voelt zich een jonge Adonis in de parade van veenlijken, lillend vlees, flubberbillen en hangtieten. En je hoeft er nooit heimwee te hebben tussen de dertigduizend landgenoten die daar hun eigen safe space hebben geschapen, met artsen, tandartsen, fysiotherapeuten, chiropractors, oogartsen, urologen, dermatologen, oncologen, reumatologen, plastisch chirurgen en allergologen. 

Verhuizen zit er voor mij niet meer in (alleen verticaal) maar als ik nog eens zou gaan verkassen met al die honden, werd het Málaga. Met enige pech word ik stokoud in de Algarve en droog ik bovendien ook nog eens mooi op. Zoals ik laatst al schreef: er is helemaal niets te doen en dat is heel geruststellend. Borrelen doe je als de elf in de klok zit, en tegen een uur vijf kruip je naar je hut. ‘s Avonds is hier toch niks te doen.

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee!

Tien jaar lang speelde ik met verve de grote Portugal-promotor in mijn jubelcolumns voor de Volkskrant en HP/ de Tijd, en in uitgesponnen advertorials voor de Quote en andere tandartsbladen. Ik gebruikte superlatieven als ‘het laatste belastingparadijs van Europa' en 'het Portugese wonder' (over de aanpak van corona) en de lezers dachten werkelijk dat het poepgaatje van Zuid-Europa een combinatie was van Xanadu, El Dorado en Shangri-la. 

De waarheid dient mij te schrijven - nu ik toch niets meer te verliezen heb - dat ik er op los loog.  

Ik was gewoon een ordinaire broodschrijver, een pisbakinkthoer, nog net niet betaald door het Portugees verkeersbureau in Den Haag. Die gasten reageerden sowieso nooit op mijn honderden bedelmails en hebben bovendien geen cent te makken. Ontelbare lezers zijn in mijn mooie praatjes getuind en togen zonder enig onderzoek en blind varend op mijn enthousiaste adviezen (die ik hikkend van de de drank en van het lachen opschreef, dat dan weer wel) naar Utopia.

Ik heb ze zien rondlopen met mijn boekjes en op zo’n moment dacht ik: ping, weer een eurootje verdiend, maar tegelijkertijd wilde ik door de grond zakken omdat de aanblik van mijn fans - driekwartsbroek, kortpittig paars kapsel, gifgroene Crocs, spataderen en couperose - op zijn zachtst gezegd nogal confronterend was. 

Een aantal van de opportunische klimaatvluchtelingen die op basis van mijn oeuvre besloot voorgoed neer te strijken in de Algarve, heeft zelfmoord gepleegd omdat ze de vreselijke winters niet aankonden. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. ROFLOL! Voor die fatale winterse depressies heb ik overigens wel in geuren en kleuren gewaarschuwd, bijvoorbeeld in dit apocalyptische essay. 

Ruiterlijk als ik ben, adviseer ik potentiële Nederlandse migranten altijd om eerst een appartement te huren in november of in februari. De huizen hier hebben zelden of nooit verwarming en zijn dan ook steenkoud en vochtig, en al helemaal als het regent, zoals nu. Al dagen lang kastijdt een ware zondvloed de Algarve en ik wou dat ik weer in Zuid-Amerika woonde.

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee!

En weer is er een uitstekende reden (nog even los van de totale Ramadan-gekte die het treurige moederland - en met name de NPO, het Journaal en de dagbladen - tot 2 mei in een wurggreep houdt) om het zinkende vlot der Nederlanden te verlaten: de inflatie is gestegen tot 12 procent. Wat een apenland. En die inflatie is alleen maar bedoeld om de gifgroene hobbies van nitwits Timmermans en Jetten te kunnen financieren. In Portugal bijvoorbeeld is de inflatie maar 3 procent. Kwestie van overheidsbeleid. 

Binnenkort komt mijn Iberisch paradijsje aan de orde in deze serie, ik ben nu even druk met het ophangen van slingers in Casa Nijman, voor zijn welkomstfeest én housewarming, met rode loper, de fanfare, de besnorde dansmariekes en de burgemeester van Olhão! Eindelijk eens geen aan tannorexia lijdende Texas-shag rokende tokkie met psoriasis en netelroos die in de Algarve komt wonen omdat het bier zo goedkoop is, maar een hardwerkende blanke man die zijn steentje wil bijdragen aan de lokale economie. Welkom broeder Bartolomeu, zuster Dieuwertje (goeie tongbreker voor de Portugezen) en hond Smuk. 

Ik heb veel post ontvangen na mijn hartstochtelijke promotieactiviteiten voor Paraguay en Thailand maar de teneur is toch: hartstikke leuk, die exotische, spotgoedkope landen waar altijd de zon schijnt en waar je struikelt over de klassehoeren en in het gunstigste geval sterft aan een gemene reizigersdiarree, maar ik verkies toch de veiligheid van het toetsenbord, mijn zolderkamer en de bammies van mama. En er waren de nodige haatbrieven: “Vuile landverrader, je moet het land redden, klootzak. Lafaard! Gore klimaatvluchteling! Meestal schrijf ik dan - beleefd als ik ben - terug: benieuwd hoe je het land gaat redden als ik jouw WaJong-uitkering stopzet, amigo! En ik ga tegen je moeder zeggen dat je porno kijkt, en niet het meest sjieke genre! 

De bittere noodzaak om te emigreren werd weer eens bevestigd toen ik laatst het uiterst geestige en vlot geschreven De ondergang van Nederland - Land der naïeve dwazen herlas, een in 1990 gepubliceerd pamflet, geschreven onder het pseudoniem Mohamed Rasoel. Lang werd gedacht dat Gerrit Komrij de auteur was, maar diens biograaf Arie Pos en ik zijn er van overtuigd dat het Bob Polak was. Polak had een vooruitziende blik: 

In het jaar 2020 zal de eerste fase van de ondergang zijn voltooid. De Nederlandse antropologische cultuur zal teloor zijn gegaan. Voortaan zullen de Nederlanders, als een lichaam zonder ziel, jaar na jaar voortleven in rouw en spijt om het verlies van wat in eeuwen was opgebouwd, en om de klok die van geen terugdraaien weet. Vele jaren en vele tranen later zal de toestand alleen nog maar zijn verslechterd. Tot op een dag het grote incident plaatsgrijpt. Een incident waarbij twee rivaliserende grondbeginselen van twee rivaliserende culturen frontaal op elkaar botsen.

Enfin. Ik zag de ellende reeds veertig jaar geleden al aankomen en besloot toen, totaal in paniek en hyperventilerend, radicaal naar Aruba te emigreren. In Leeuwarden, waar ik mijn toenmalige schoonbroer hielp met het oogsten van wiet, leerde ik een Antilliaan kennen en die ging terug naar de Antillen omdat hij het koud vond in Nederland. Ik was in die tijd door allerlei omstandigheden rillerig en zei: nou, amigo, ik kom je daar opzoeken hoor. Een paar maanden later zat ik met mijn jeugdvriend Ton (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) in het vliegtuig naar Caracas en daar vandaan zouden we met een retourbiljet van de Antilliaanse Luchtvaart Maatschappij naar Aruba vliegen. Met een enkeltje liet overzees geslachtsdeel Aruba je niet binnen. In een dronken en ietwat overmoedige bui hadden we ons kaal laten scheren. Tot overmaat van ramp droegen we namaak Panama-hoeden, tropenkostuums van de HIJ (versteld door een Turkse kleermaker in Ede), nep-Ray Ban’s en Herman Brood-achtige puntschoenen én we hadden achteloos dikke sigaren in de borstzakjes van onze kostuums geprikt.

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Tuur denkt met u mee!

Ik ken veel Nederlandse mannen die dol zijn op Thailand, er jaarlijks vakantie vieren en er zelfs gaan wonen en trouwen. De laatste categorie is vaak het wat boertige type dat alle spaarcentjes onder het matras vervolgens kwijtraakt of er tijdens de huwelijksnacht achter komt dat het bruidje een pielemuis heeft. Mijn grote vriend Willem Hietbrink de duizenddichter, kwam er graag. De sympathieke Limburger vertelde mij dat hij in Pattaya ooit een Siamese tweeling in de sandwich had genomen (of vice versa, daar wil ik vanaf zijn). Dat is nog een enorme ruzie geworden omdat die krent slechts voor één persoon wilde afrekenen en niet voor twee.

Wat mij vooral is bijgebleven van Bangkok, is het wijkje waar het barst van hele enge Arabieren. In Sukhumvit Soi 3 zitten steevast allemaal vadsige theedoeken met minderjarige jongens en meisjes op schoot, lurkend aan waterpijpen. There goes the neighbourhood, dacht ik nog. Een normaal mens gaat naar Thailand om te neuken met alles wat los en vast loopt, voor de drugs, voor full moon parties of, zoals ik, voor yoga en het bestuderen van boeddhistische tempels, maar een Zweeds-Arabische mohammedaanse partypooper moest zonodig - uiteraard in opdracht van de Mossad - naar Bangkok om de boel op te blazen, en met name leden van het Oude Volk. 

Gelukkig werd de ploftoerist er al meteen uitgepikt op de koning Bummibollipol-luchthaven en is toen gelukkig getrouwd met Bubba in de Klong Prem Central Prison aka คลองเปรม, de bajes die gedetailleerd beschreven staat in de bestseller Damage Done van W. Fellows (niet te verwarren met The Beach van Alex Garland).  Niet alle Thai zijn blij met Arabieren maar ook niet met personen van kleur en Israëli’s, getuigde de alarmerende bordjes die hier en daar hangen. Ik heb bij ingangen van kroegen bordjes zien hangen met een waarschuwing in het Hebreeuws: niet met groepen, niet schreeuwen en niet afdingen bij de barjuffrouw. En verder doen de Thai niet zo moeilijk over Hitler.

Don Arturo wijkt even van zijn Eurabische bedevaartspad voor een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Tuur denkt met u mee!

‘Wat zoudt u het liefste doen, indien u de keus had: in Nederland blijven of in een ander land gaan wonen?’ Deze vraag stelde het Nederlandse Instituut voor de Publieke Opinie in 1951 aan het volk. Uit het onderzoek bleek dat maar liefst een kwart droomde over emigratie. Zeventig jaar later wil iedere toetsenbordridder het zinkend schip der Nederland verlaten en emigreren naar Portugal, Spanje, Zuid-Amerika, Zuid-Afrika, Thailand of de Filipijnen, zo lijkt het tenminste als ik door cyberspace surf. 

Maar als puntje bij paaltje komt wordt toch gekozen voor de veiligheid van de zolderkamer en de bammies van mama en blijft de migratiedwang beperkt tot een polsbandjesvakantie van 10 dagen in Turkije met een collega van kantoor. 

Het legioen thuisblijvers heeft ongelijk want Nederland is verworden tot een heus apenland. Meneer Rutte en zijn handlangers van de pers lijken nog maar één echte missie te hebben: de burger stapelgek maken van angst. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel apocalyptische persberichten (lees: advertorials van de overheid die ongezien direct in de krant komen want gratis vulling) de vaderlandse hoernalistiek dagelijks uitpoept. 

Toen ik na zes tropenjaren in de Nieuwe Wereld (Paraguay en Rio de Janeiro) remigreerde naar het Avondland - mijn toenmalige Spaanse vriendin Paula wilde dichter bij haar ouders in Madrid wonen - maakte ik een lijstje welke landen in Europa in aanmerking kwam. Ik had enige ervaring met emigratie en vertrok reeds voorgoed naar Israël en Libanon.

 We waren met vijf Paraguayaanse honden (het zijn toch je kinderen en die laat je niet achter in de jungle), hadden geen nagel om onze culo’s mee te krabben en wilden bovendien een fijn klimaat. In ieder geval minder heet dan de gemiddelde temperatuur in Paraguay waar de indianen wollen mutsen opzetten zodra het kwik onder de 20 graden daalt. Het werd dus de Algarve, waar ik inmiddels 11 jaar tot grote tevredenheid woon aan het strand, midden in een van de mooiste natuurgebieden van Europa. Daarover later meer in deze serie. Eerst Paraguay - nowhere and famous for nothing.